Individuele coaching

Zit je in de knoop, met jezelf, je omgeving, in een keuze? Ging het jaren goed en kun je opeens niet meer?

Voel je angst, onzekerheid, woede? Dan is het vaak goed hiernaar te kijken. Wat wil het je vertellen? Niet altijd gemakkelijk, uiteindelijk wel opluchtend en richtinggevend.

Als mensen komen wij allemaal in fijne en minder fijne of zelfs traumatische situaties terecht. Hoe we ooit van onze ouders leerden daarmee om te gaan, is mede bepalend voor hoe we in het volwassen leven daar weer op reageren.

Je autonome zenuwstelsel checkt voortdurend of er gevaar dreigt. Als dat het geval lijkt, dan zet het je in een overleefstand: vechten, vluchten en als dat niet kan, bevriezen of onderwerpen. Ik bied je manieren om weer te ontspannen en tot jezelf te komen, waardoor je beter weet wat je volgende stap is of hoe je wilt reageren in stressvolle situaties.

Voel je dat het tijd is om een stap te maken, voel je vrij en neem contact met me op.

LInk naar:Over Vivien
LInk naar:Contact

Uit de praktijk

Nou, ik ben er, zegt ze lachend. We hadden de afspraak diverse keren verzet omdat ze het zo druk had met werk. Ja, lach ik terug, je bent er, welkom. Dank je antwoordt ze. Ik heb tien dingen in mijn hoofd om te zeggen en ik merk dat ik stil blijf. Zij ook. Zo zitten we een tijdje. Dan weet ik het. Ik lees je een gedicht voor, zeg ik en ik lees The wandering jew voor.

Het is van William Wordsworth, vertaald door Jabik Veenbaas en het gaat over het gemis van een plek waar je thuishoort. Zelf herken ik dat erg. Aan haar betraande ogen te zien, zij ook. Na een tijdje kijkt ze op met een zucht en zegt:

“Ik wist niet dat het zo hoog zat. Ik voel me ontheemd, ik ben de weg kwijt.”

Ze vertelt over de liefde voor haar werk, hoe ze zich daar helemaal in kwijt. En hoe nu plots het innerlijke vuur lijkt gedoofd. Waar word je nog wel enthousiast van, vraag ik. Het liefst zit ik de hele dag met een dekentje op de bank, zegt ze. O ja, herken ik, lekker warm, zacht. Ik pak een matje, een deken en wat kussens en help haar te gaan liggen.

Als ik zacht voor haar zing, stromen de tranen stil over haar wangen. Na een hele tijd kijkt ze op. Welkom, zeg ik weer. Haar ogen glanzen, haar wangen zijn rozig. Zo kan ik uren blijven liggen, bloost ze. Het voelt zo veilig, zo rustig. Ik leun tegen de muur en geniet met haar mee.  De eerste stap: thuiskomen bij jezelf.

Wat andere organisaties over mij zeggen:

© Copyright - Via Vida